MIJN OMA

20 aug

FIJNE HERINNERING

MIJN OMA

Mijn oma was heel bijzonder. Zelfs nu ik tachtig jaar ben beaam ik dat nog steeds.

Iedere zomervakantie, in mijn kinderjaren, was ik bij haar en dat is, nu nog, een fijne herinnering uit de jaren vijftig.

Zij was weduwe. Mijn grootvader heb ik nooit gekend die werd slechts 61 jaar en overleed aan een hartverlamming.

Zij woonde in een dorp vlak bij Haarlem. Het huis was verbonden aan een drukkerij waar haar beide zoons werkten en Ome Piet.

Eén zoon woonde beneden in hetzelfde huis met zijn vrouw.

Voor oma was een huiskamer, drie slaapkamers en een keukentje ingericht waar zij alleen woonde.

Wanneer ik bij haar was had ik een eigen kamer en bed. Er was altijd wel wat te doen want mijn oma hield niet van niks doen. Dus kreeg ik taakjes om aan de gang te blijven.

De tuin bijhouden, naar de drukkerij als daar iets te doen was, maar verder kon ik naar hartenlust lezen in de ligstoel in de tuin bijvoorbeeld. Op de zolder boven de drukkerij was een opslag van boeken uit een bibliotheek.

In de tuin stonden een aantal fruitbomen en daar was mijn taak de afgevallen peren en appels te rapen en in een mandje te doen. Daardoor kon oma haar fantastische appeltaart bakken.

Er was een hondje, een wit keeshondje en die moest ook uitgelaten worden, samen met oma. Als we dan door het dorp liepen kwam het heel vaak voor dat we aangehouden werden met de vraag die altijd kwam “is dat er één van To?” Mijn moeder. Vervolgens kreeg ik dan te horen jongen, jammer dat je je grootvader niet hebt gekend, een groot man. Later begreep ik dat was een mensenmens.

Het dorp en omgeving was anders dan waar ik in Amsterdam woonde. Veel groen, vlak bij zee en echt dorps in die tijd.

Mijn oma, ach gut, ze kon heerlijk koken en bakken en als we in de avond aan de ronde tafel zaten met die grote hanglamp erboven dan kwam het moment van spelletjes doen.

Dat werd of Mens erger je niet of Halma. Met een kopje eikelcacao erbij was het weer een complete gezellige avond.

Het gebeurde ook dat oma haar vertelavond had. Dat ging over vroeger. Haar jonge leven, thuis hoe dat was en ging. Geen rijke ,maar ook geen armoedige achtergrond. Maar wel hard werken. Niet naar een hogere school, nee thuis was genoeg te doen.

Ze trouwde in Utrecht met mijn grootvader. Hij was drukker, handzetter en kreeg tenslotte een eigen zaak,

Die brandde af en er moest opnieuw begonnen worden. Dat lukte en de drukkerij werd tot in de tachtigen jaren een bekend bedrijf .

Waarom dit verhaal? Van die vrouw heb ik zoveel geleerd en in de zes weken dat ik ieder jaar bij haar was, leerde ik weer meer. Zij was streng. Je kon haar geen Geen knollen voor citroenen verkopen, of als ze zei “nou geen haarlemmerdijkies, hè Bert”. Dan wist ik: ophouden met waarmee ik verkeerd mee bezig ben.

Op 93 jarige leeftijd overleed zij.

Nooit ben ik haar vergeten. Veel in mijn gedachten herinneren mij nog aan haar.

Vandaar dit verhaal.

Misschien te sentimenteel, maar dat mag een oude man wel doen.

08/2019 Bert

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *