KOM ERBIJ

Bij de marine?

Nee, bij een bijeenkomst waar het gaat om ’t ontmoeten van anderen.

Het onderwerp schuurt aan tegen het begrip eenzaamheid.

Het is bestemd voor ouderen die te maken krijgen met een steeds kleiner wereldje om zich heen. Daarbij is ontmoeten heel belangrijk. Hoe ga je daarmee om? Terugtrekken in dat wereldje? Of moeite doen om mensen te ontmoeten? Die andere mensen komen niet vanzelfsprekend uit zichzelf naar jou toe. Dus het initiatief ligt bij jou.

Voor die middag ben ik uitgenodigd. Er is ook ruimte voor het vertellen van een passend verhaal. Daar neem ik hier op mijn blog een voorschot op, want het onderwerp interesseert mij in hoge mate. Met name wil ik het onderwerp “eenzaamheid” aan de orde stellen.

Voor de duidelijkheid, ouderen zijn een onderdeel van de maatschappij. Maar dat is ook de jeugd en zo kan ik nog wel even doorgaan. Iedereen,

oud of jong, gezond of ongezond, arm of rijk, ieder mens heeft het recht aandacht te krijgen. Meestal wordt dat georganiseerd vanuit een overheid, maar een individu die daar een hart voor heeft moet aan een ander mens zijn aandacht geven. “we benne op de wereld om mekaar te helpen, nietwaar?’

Zo simpel is het.

Ja we worden bijna allemaal ouder en dan doet zich het verschijnsel voor dat om ons heen steeds mensen sterven. Ook de dichts bijstaande.

In een kleine familie ben je al snel alleen.

Ik ben als enig kind geboren in een tijd van spanning, waarbij oorlog, honger en verdriet aan de orde van de dag was,

Alleen voelde ik mij toen. Alleen voelde ik mij toen mijn vrouw overleed.

Eenzaam? Nee, wanneer je de moed hebt om te zoeken naar andere mensen die je oprecht steunen en aandacht geven hoef je niet eenzaam te zijn. Integendeel.

Daarom is die bijeenkomst met als motto “Kom erbij & schuif aan”zo erg nuttig. Maar je moet het zelf doen. Pak die kansen die aan ouderen worden gegeven. Kies je daar niet voor, dan ook niet zeuren “ik zie nooit iemand”

08/2019 Bert