Iedereen zag het aankomen. De man leefde naar het einde toe. Goddank zonder al te veel lijden, maar de zekerheid van het komende sterven werd iedere dag meer bevestigd.
Iedere dag was er een afscheid. Van zijn broer, van zijn zuster, zijn buurvrouw en nu dus van zijn kleinkind.
Een kind van twaalf jaar stond bij het bed van zijn opa. Die stak zijn ruwe, met volle aderen gevulde hand naar hem uit en hij mompelde wat, nauwelijks verstaanbaar. Toch leek het of de jongen hem verstond. De jongen lag half over hem heen, zijn voeten nog net op de stoel naast het bed. Zijn handen op de schouders van zijn opa. Pratend zonder echte woorden, lachend zonder lol. Het werd een bijzonder afscheid.
Opa, ga je dood? Opa ga je dood? De woorden in zijn heldere stem rolden over elkaar. De oude man richtte zich op en de verpleegkundige hielp hem daarbij. Jongen, opa gaat naar de hemel in de blauwe lucht bij de vogels en naar Oma.
De jongen kreeg nu een kleur op zijn wangen, Opwinding? Angst? Nee het was voor hem een soort herkenning en hij vervolgde met nog meer intentie:
Opa, net als Herman en Fini, mijn beestjes, weet je nog mijn vogeltjes en mijn vis die zijn ook doodgegaan, dus die kom je tegen en weet je opa, in de hemel ga je niet dood, dan ben je bij de engelen en die bewaken je, opa weet je dat?
De gerimpelde oude hand, zwaaide naar ons twee. Maar de jongen was nog niet klaar.
Opa ga ik ook naar de hemel? De oude man knikte heftig. Dan is het goed opa, dan zie ik je weer later, want in de hemel ga je niet dood, heus niet, echt waar hoor.
Een paar dagen later sloot de man heel rustig zijn ogen. De crematie was geregeld, de gasten uitgenodigd. De ceremonie was mooi, zoals dat gaat.
Het echte afscheid was echter al dagen geleden geweest. Zijn lijden was heel kort geweest, rustig ingeslapen, zeiden de artsen.
Maar voor de kleine jongen was Opa niet dood. Hij was in de hemel. Daar ga je niet dood, nooit.
Mijn geloof in de hemel is niet zo groot. Maar wat prachtig dat een kind dat anders ziet.
Bert