een boot in de Amstel
GASTEN
Mijn vaste stelling is: een mens hoeft niet eenzaam te zijn.
Maar ieder mens kent wel dat gevoel van alleen te zijn. Totdat één mens dat in één klap verandert. Door een oogopslag, door een stevige hand of een intense knuffel. Of gewoon door iets te zeggen met de juiste woorden.
Menselijkheid is geen vak op school. Het zou niet slecht zijn als dat wel een leerstof zou zijn. Vaak zie je uitstekend opgeleide mannen en vrouwen die hun gekozen vak uitstekend beheersen. Maar de omgang met mensen schiet er bij in.
Is het omdat ik nu tot de kwetsbare ouderen ben gaan horen? Waarom ben ik milder dan toen ik voluit in de maatschappij marcheerde. Mat mooie functies, fantastische taken en status?
Ook ik vergat soms de menselijke kant van mijn dagelijks functioneren.
Samenwerken met mensen die daar hun eigen mening over hadden die de mijne niet was.
Nu heb ik alle vrijheid om te doen en te laten wat ik wil binnen normale redelijkheid. Dat geeft een voldoening waarmee je kunt leven. Oud worden misschien wel.
Gasten maken deel uit van het geheel. Laten zien dat je ze waardeert, de langjarige vriendschappen strekken in je voordeel.
Gasten, daar moet je zuinig op zijn.
Bert