DAAR BEN IK GEBOREN
VERVOLG VAN EEN SERIE VERHALEN OVER MAN ALLEEN
VIERDE DEEL
Na een poosje kwam ik erachter dat het alleen zijn op de dag maar enkele keren voelbaar was, bij mij. Bezig blijven dingen doen was de beste afleiding. De eerste tijd was het ook of er nog iemand in huis was. Dat werd nog versterkt omdat ik steeds meer in mezelf ging praten. Gelukkig geen onzinnige dingen, het bleef allemaal normaal en verstaanbaar, maar wel apart.
In het huishouden in het verleden had ik vaak te horen gekregen van mijn
huisgenoten, gehuwd verbonden en aangeschoven, wat de regels waren .
Op het gebied van discipline was dat voornamelijk “netjes”. Dat betekende opruimen, geen rotzooi maken. Daar kon ik me wel in vinden. Maar waar ik kon helpen deed ik dat. Maar het sfeertje was er een van, laat maar, doen wij wel.
Naast dat huishouden van drie, werkten wij in drie full time banen, uiteenlopend van inhoud. Dat maakte ons leven dubbel interessant, ieder zijn eigen job. Dat betekende dat we nooit zonder gespreksstof waren.
Ten tijde van de start van man alleen was dat werk al lang in herinnering en moesten we het doen met onze vrije tijd. Ook daarin verschilden wij weinig in opvatting. Geen notoire vakantiegangers, de vakantie werd vaak gebruikt als rustpunt. Alledrie een drukke baan, alledrie een beetje de opvatting oost west thuis best, beetje lullig misschien maar wel waar.
Voor de man alleen is er nu nauwelijks keus. Met alle sores die ik eenmaal heb is een verblijf buitenshuis lastig. Dat maakt mij wel echt alleen.
Dat wil zeggen helemaal niet zielig. Ik zoek de buitenwereld op met e-mail, telefoon, iPad en wat dies meer zij om contact te hebben.
Wat je geeft krijg je terug, zei mijn moeder altijd. Dat gebeurt mij ook.
Natuurlijk, ik mis de mensen die om mij heen waren al die jaren, maar dit nieuwe laatste avontuur van Man Aleen, laat ik me niet ontgaan, ik maak er wat van. Die enkele keer dat ik in mineur ben, kom ik er ook net zo hard weer uit, dus….wordt vervolgd
Bert