WELKOM
MIJN MENING
Hoe ver mag je met je eigen mening gaan?
Wat een ander zegt als eigen mening, hoe ga je daarmee om?
Hoe ver strekken je principes, je geloof?
Hoe groot is je respect voor die andere mening?
Doe je het af met “onzin”?
Heeft ieder mens het recht te leven zoals dat mens denkt te moeten doen? Wie bepaalt de inhoud van het leven?
Al die vragen zijn nauwelijks volledig te beantwoorden. Als je ervan uitgaat dat ieder individu recht op leven heeft en de kansen moet krijgen om te leven zoals te doen gebruikelijk is volgens geijkte normen en waarden, kan ieder mens zo in het leven passen.
Maar een pasklaar script ligt niet klaar in de wieg waarin je geboren wordt.
Als bij de start de navelstreng is verwijderd begint het leven op basis van de plek waar je ter wereld kwam. In armoede of rijkdom. Met velen op die plek zonder huisvesting, zonder eten, zonder medische verzorging?
Ach wat schrijf ik nou. Ik weet toch dat op slechts enkele plaatsen op deze overvolle aarde het goed is om geboren te worden.
Mijn mening. Na een leven van meer dan tachtig jaar in een land waar het goed is om te leven en geleefd te hebben.
Met een eigen mening die aanpasbaar is en ter discussie kan komen.
Daarbij past de mening van een ander door het respect wat je hebt.
Juist in het ouder worden komen al die vragen te voorschijn. Want oudere mensen mogen dan als wijs worden bestempeld ze worden ook vaak niet serieus gnomen omdat de nieuwe generatie denkt dat hun mening goud waard is.
De kracht van een samenleving zit dikwijls in de ouderengroep door de met ervaring opgedane wijsheid.
Dat is mijn mening.
Bert