STAREN
Soms denk ik te gaan schrijven, Maar bedenk ik, ja waarover?
Dan start het staren op een leeg scherm. Er is al zoveel geschreven, wat nu nog?
Wist je, dat als je lang staart op zo’n wit scherm er beelden verschijnen?
De laatste tijd verschijnt er een ziekenhuis met bedden, patienten en verpleging overgenomen van het NOS journaal, denk ik. Helder en duidelijk de drukte. De stress kun je snijden in die ziekenhuisgangen.
Witte jassen, kapjes in alle vormen, apparaten die aan en uit knipperen, bedrukte gezichten van mensen die hun werk doen.
Andere mensen liggen aan slangen met gezichtsbedekkende maskers roerloos in bed.
Dan vervagen de beelden en staar je langs je beeldscherm op het behang.
De radio geeft het nieuws. Over besmettingen. Dat onwerkelijke aantal dat bepalend is voor een beleid en maatregelen, cijfers bepalen wat er gedaan wordt.
Van mensen wordt verwacht dat er een oplossing komt, een einde aan een situatie die niet in de hand is te houden, kennelijk.
Wat zijn dat voor mensen? Deskundigen, geleerden, zij moeten het weten. Van hen wordt verwacht dat zij geen fouten maken en het weten.
Het wachten is op een verlosser.
Zoals Jopie voor Barcelona de verlosser was.
Die zou gezegd kunnen hebben:
“as je niet besmet wordt is er niks aan ’t handje”.
Bert