HIER WOONT NIEMAND ALLEEN BEHALVE IK??!!
VERVOLG VAN EEN SERIE VERHALEN OVER MAN ALLEEN DERDE DEEL
Vanaf half juni 2020 was ik echt alleen en begon mijn laatste avontuur. Een groot apartement voor mij alleen. Die gedachte alleen al was nooit bij mij en de anderen opgekomen, geen enkele voorstelling van gemaakt. Waarom ook? Met z’n drieen was zo vertrouwd vele jaren.
Vertrouwd en ook gelukkig om dat woord maar te gebruiken dat hier van toepassing is.
Ieder deed zijn ding, de spil, de steun en de koffie serveerder.
Een verenigd gezin, maar wel bijzonder. Dat merkten wij heel vaak als anderen het hoorden.
Daar zat ik dan. In een huiskamer in mijn eigen stoel met een rits nieuwe stoelen en een bank. Mijn keus was gevallen op relax stoelen. Vraag me niet waarom. Dat vroeg ik mezelf ook af toen ik er één in gebruik nam. De stoel was perfect afgewerkt. De ronde bedieningsknoppen waren in het leer (jazeker echt) weggewerkt en ik moest er achter komen welke knop wat deed.
Het gevolg was dat ik half om in de stoel klem kwam te zitten en moest bellen naar mijn dochter met de mobiel die ik stevig in mijn handen had gehouden voor nood!
“ja pap probeer het eerst maar zelf, je bent man alleen nu”.
Zij had gelijk en het lukte mij eruit te komen.
De volgende dag kreeg ik van haar een noodapparaatje om mijn nek gehangen, “kijk pap, als je valt, gaat bij mij de telefoon, vader gevallen, goed he?’,
Ook de volgende dag maakte ik afspraken met onze ervaren huishoudelijke hulp die nu mijn hulp zou worden. Geregeld.
Wat bleef er voor mij als taken nog over? Dat zal je gedacht zijn.
Als ik het niet kon verzinnen, mijn dochter wel, Denk er om Bert dat…
Wordt vervolgd