ALLEEN
Als ik mijn leven tot nu toe zo overzie ben ik vaak alleen geweest. Dat gevoel tenminste, alleen. Geen broers en/of zusters, wel een vader en een moeder, eerder gezegd, een beetje eng.
Niet echt alleen, ik kreeg alle aandacht. De tijd zat niet mee, 1940-1945. In die tijd bleven kinderen (te) vaak binnenshuis.
Er wordt me weleens gevraagd, waarom kom je daar met al je verhalen zo vaak op terug? Dat is toch lang geleden?
Dat is zo, maar geloof het of niet die periode in mij leven is bepalend geweest. E is een basis door je kindertijd voor de rest van je ,leven , of je dat wilt erkennen of niet, het is zo. In mijn denken en doen. Toch dat gevoel van alleen op de wereld, gek misschien.
Nog gekker is het dat ik ineens, plotseling bij een gebeurtenis helder voor ogen zag hoeveel vrienden en vriendinnen ik had.
Dat geeft een heerlijk gevoel op dat moment. Daar kun je op teren. Verder zul je het “ alleen zijn” zelf moeten oplossen, door dingen te gaan doen. Daar zit voor mij nou net de moeilijkheid.
Alleen met behulp van anderen los je het “alleen zijn” op. Zonder voorwaarden, zonder vragen, zonder inbeeldingen, zonder vooroordelen, gewoon door jezelf te zijn en die andere te accepteren. Dat kun je leren, als je wilt.
Wanneer je daar aan werkt, geloof me, dan krijg je een heel goed gevoel omdat je voelt dat ook die andere daarmee kan omgaan.
In het klein maak je met zo’n houding een fijne omgeving.
Stel dat iedereen dat zou proberen, zou de wereld er dan beter uitzien?
Wat kan jou de wereld schelen, als het in jouw kleine wereld er zo prettig uitziet, is dat niet genoeg?
Bert